şiirler...

 

 

Ödünç Hüzünler'den

Tütsülü bir koku gecenin kolların da mest olan yaradandan ödünç can bir kıyamet günü büyülü, bir o kadar sırtlan içerisin de vurgun hasretle açacak ölü beklentiler kendini yatacak rüyaya lakin cirit atacak kubuslar aşk kokan sonbahar da. Aşk daha çok kokacak ürpermiş sevdaya sarman beden de bekleyip gelmezsen yar öpecek özlem kendini yanağından çatacak başucu kırık dökük hayallere ve en çok yazgıların yakasına. Çökecek üstüme ödünç hüzünler ve ben tereddütsüz yokluğunun korkularına yatacağım... Sensizlik külleri olacak etrafım da yüreğimin bilekleri ölüme bağlı kalacak güneş altın da yanacak dertlerim ve ben yinede tereddütsüz tutulacağım işte oyum ben yaşamda ölen tuhaf yaralarla kaplı kadın. Fecrime Yâd   Hangi gökyüzünün altın da ve hangi pırıltılı gelecekte kavuşma yaklaştığını biliyorsun bilmemezlik...en iyisi bu mu diyorsun ? Yad'lar unutmuşken sevinçleri ve daha önemlisi belkide en ölümsüzü silmişken yağmuru sen hala ince çiseleyen yanlızlıkları alırsın narına dinle istersen bir kez daha nefes almak unutmuşken güzelliğini ve artık gitmek kalmanın askeri olmuşken hangi düşüp ölmeyen hayalden bahsediyoruz telaşlar için de ruhban yaralar hangisi sarılır dur söyleme ! kaldıramam olumsuz anma savruluşlarını söyleme... hangisine güç yeterdi ki ? Sözüm ona birbirinden habersiz yalanlar ve ona vurgun kalanlar... boşverdim ah bu hınzır gelecek boşverdim çiçeği burnunda bir çoşkuya yürümekteyim yavaş yavaş tükenmekteyim geçmişe istemeden yüreğim düşmekte çirkinliklere zevkle elveda demekteyim ölmekteyim nihayet...

 

Sahte Dostların Eline Düşürme Allah'ım

Dost var; uğrunda ölünür... Dost var; uğrunda can vermek bile 'ucuz' kalır.. Dost var; sevdiği insana bir zarar gelecek endişesiyle, Akrep, çıyan yuvalarını topuğuyla kapar... Bunu yapmak yetmez dost için... Sevdiği insan uğruna ömrünü verir. Verilen bir ömürdür... Bir yılını, iki yılını, on yılını, yirmi yılını değil, 'ömrünü' vermiştir... Dost var; Sevdiği insanın uğruna ölmeye hazırdır. Düşmanlar gelecek, katletmek istedikleri Nebi'nin yatağında vefalı bir genç, delikanlıyı bulacaktır... Bu delikanlı dosttur... Ve hep 'dost' kalmıştır. Dost var; güle benzer... O kadar güzel kokar ki, dikenlerinin verdiği acı hissedilmez... Bir de dost var ki, dikenlerinin yol açtığı kan ve yara korkusundan, gül rayihasını almak mümkün değildir. Dost var; hazmedemez... Sindirim sistemi bozuktur... Dost var; fırına girmeyi sevmez... Ama, ekmeği herkesten önce böler... Dost var; sözü itibarsız senettir... Güvenirseniz müflis olursunuz... Dost var; yollarda bırakır... Böylesiyle adım bile atılmaz. Yola beraber çıkmak, neticeyi kabullenmektir. Dost var; düşmandan tek farkı, biraz daha mütebessimdir. Ama bir düşmeye gör; düşmanın 'kahkahaları', O'nun 'tebessümünün' yanında 'sessiz' kalır. Dost var; Iyiliğini istemez... Düşman için önüne bir taş da o kayar. Sonra bu da yetmez 'dost' için! .. 'Belki benim koyduğum taşla düşmez' diye, senin düşmanına da, 'şuraya ip germeyi unutma' diye tembihte bulunur. Dost var sadece yüzüne güler... Arkandan vurmak, hançerlemek için 'malzeme' arar. Hiçbir fırsatı kaçırmaz. Lakin bunlar da 'dosttur'! .. 'Düşmanım' diyemeyeceğimiz dostlar! ... Böylelerini görünce oturur bir köşede ağlar; 'Dostların eline düşürme Allah'ım' dersiniz. Ah! Hz.Ebu Bekir..., Ah! Hz.Ali... Müslümanlığı sizlerden öğrendik. Keşke dostluğu ve vefayı da sizlerden öğrenebilseydik...